100 jaar HBC Voetbal

100 jaar HBC – door Jeu Sprengers, voorzitter KNVB

Van harte! Voetbalclubs die een eeuw oud zijn worden steeds minder zeldzaam. Met het verstrijken der jaren verdwijnen veel clubs in fusies, maar gelukkig blijft een grote groep van voetbalverenigingen van het eerste uur in stand. Dat levert bijna elk jaar weer feestelijkheden op bij verenigingen die met ups en downs de grens van honderd jaar bereiken.

HBC bevindt zich in eerbiedwaardig gezelschap. Grote namen uit de vaderlandse voetbalhistorie gingen uw vereniging voor. De Koninklijke HFC, Koninklijke UD, Hercules, Sparta, Ajax en HVV zijn verenigingen van naam en faam. Ik wil HBC van harte welkom heten bij deze kring van eeuwelingen. Alle verenigingen krijgen in hun geschiedenis te maken met voor- en tegenspoed. Kampioenschappen en degradaties horen bij het leven van een voetbalclub als geboorte en dood bij een mensenleven. Het feit dat je als kleine, sportieve en hechte familie alle mogelijke tegenslagen overkomt kenmerkt de kracht van de vereniging. En bij een sterke, eensgezinde club is het prettig feestvieren als de gelegenheid zich voordoet.

U allen vormt de vereniging RKSV HBC en u heeft er voor gezorgd dat er dit jaar iets te vieren valt. Daarom wens ik u allen geluk met deze prestatie en ik hoop van harte dat er nog vele jaren mogen volgen waarin u zich thuis voelt bij uw club. Uiteraard wens ik u een passende en vreugdevolle viering van het jubileum toe.

100 jaar HBC – door Matthieu Wagemaker, pastoor

Een geweldige prestatie van een geweldige vereniging. Honderd jaar worden is geen sinecure. Generaties bestuursleden weten wat het betekent om een vereniging draaiend te houden en in tijden van crisis en verandering zo te leiden dat ze opnieuw toekomst heeft. Voor de parochie Onze Lieve Vrouw Hemelvaart betekent het natuurlijk wel iets om de oudste katholieke voetbalvereniging binnen haar grenzen te hebben. Sinds HBC op de velden nabij Hageveld domicilie gekozen heeft, heeft de geestelijkheid van de parochie zich betrokken gevoeld bij haar wel en wee. De naam van kapelaan Cees Bakker is voor menig (oud) HBC-er een begrip.

Scherpzinnige mensen hebben opgemerkt, dat er geen verschil bestaat tussen katholiek voetballen en “andersdenkend” voetballen. De spelregels veranderen niet, de tactiek is er niet van afhankelijk en zelfs de heiligen in de hemel trekken geen partij voor een club van hun snit. Waarom dan nog RK HBC? Zulke scherpzinnige mensen hebben natuurlijk gelijk, en toch ook weer niet. Voetbal is meer dan een spelletje spelen. Een vereniging is meer dan een organisatieverband waarbinnen je iets doet wat je graag doet. Een vereniging is altijd in de eerste plaats: mensenwerk. Als het om mensen gaat maakt het wél uit hoe je in het leven wenst te staan.

HBC is een échte vereniging gebleven. Er is ruimte voor iedereen. Er wordt ruzie gemaakt, maar er wordt ook bijgelegd. Professionaliteit gaat niet ten koste van het hart van verenigingswerk: vrijwillig met elkaar de schouders eronder zetten. Als er feest is, laat de vereniging iets van zich horen, als er verdriet en rouw is, dan is ze er ook. Dat doet katholiek aan, want katholiek betekent onder meer: weten dat je iets hebt met elkaar, omdat God iets met ieder van ons heeft.

Vrome praat in een jubileumboek? Natuurlijk, maar dat mag je dan ook verwachten van een pastoor. Maar die vrome praat gaat wel over alles waar HBC voor wil staan: sportiviteit, gemeenschapszin, solidariteit met elkaar in winnen én verliezen, oog voor uitvallers. Daarom kan ik het ook zo waarderen dat het HBC-bestuur zoekt naar mogelijkheden om een plaats te creëren waar jeugd opgevangen kan worden en zich een beetje geborgen weet, zonder betutteld te worden.

HBC is een vereniging waarin de generaties in elkaar grijpen: ze is een vereniging voor kleinkinderen en opa’s, voor alleenstaanden en overbezette vaders en moeders. Ik heb gezien dat mensen aan HBC hun hart kunnen verliezen, dat arrogantie de clubgeest vreemd is. Zulke zaken raken je. Het geheim van een goed leven immers is een gezonde combinatie van bidden, werken, ontspannen en zorg dragen voor elkaar. Die Combinatie geeft Heemstede-Berkenrode uitzicht op een tweede honderdtal. Proficiat!

100 jaar HBC – door Ton van der Weiden, voorzitter Sportraad HBC

Samen sterk, zomaar een tekst op een groen reclamebord op ons sportpark aan de Cruquiusweg. Een tekst met zoveel betekenis voor onze sportvereniging. Want mede dankzij inspanningen van velen zijn wij zelfstandig en groot geworden. H.B.C. is opgericht als katholieke voetbalvereniging en heeft jarenlang gevoetbald op een terrein van de Bavo-kerk aan de Herenweg. In 1957 werden de eerste vier velden van Hageveld gekocht. De koop van het vijfde veld werd ons door Hageveld eind 1997 gegund. Bij de aankoop van dit veld hebben we gezien hoe sterk de vereniging eigenlijk is en hoeveel mensen, ook niet leden, H.B.C. een warm hart toedragen. Een actie van drie maanden, waarin vele afdelingen actief waren en met als afsluiting een grandioze veiling met het pro deo optreden van een professionele veilingmeester en een van de televisie zeer bekende oud-Heemstedenaar, Kees Prins, bracht de benodigde geldelijke middelen op voor de aankoop van dit veld.

Begonnen als uitsluitend voetbalvereniging is H.B.C. in de vijftigerjaren uitgegroeid tot een omniumvereniging met momenteel zeven afdelingen en ruim 1700 leden. In de beginjaren vormde het bestuur van de afdeling voetbal de hoogste autoriteit in de vereniging. Door het aantrekken van nog meer takken van sport werd echter een overkoepelend orgaan min of meer noodzakelijk. In 1950 werd de eerste Sportraad geïnstalleerd met als voorzitter P. Kemp. In die tijd (1957) is er ook door een grote groep vrijwilligers met de bouw van de sporthal, tribune en kleedkamers begonnen. Helaas was de sporthal niet door alle afdelingen te gebruiken en waren alle velden nodig voor de afdeling voetbal. Hierdoor konden niet alle afdelingen gebruik maken van dit voor die tijd toch wel unieke complex. Bovendien waren die jaren zorgelijk en slechts met veel financieel passen en meten kon H.B.C. het hoofd boven water houden. De club kon niet zonder blijvende financiële ondersteuning. Gelukkig werd ook de politiek zich steeds meer bewust van het belang van gezonde sportverenigingen, waarbij niet alleen de sportieve aspecten maar vooral ook de sociale contacten onmiskenbare elementen zijn.

In de zeventiger jaren kreeg onze vereniging, mede dankzij de inspanningen van de toenmalige wethouder G. Willemse, een zeer forse subsidieverhoging van de Heemsteedse Gemeenschap. De velden en opstallen waren toen al in een stichting met een eigen bestuur ondergebracht en met de toegezegde subsidie konden er meerjarenplannen ontwikkeld worden voor het onderhoud en ter verbetering van het complex. Ook het horeca-gedeelte, de Toekomst, kreeg een eigen commissie en werd met de vele vrijwilligers, eerst onder leiding van de familie Snoeks en later onder J. Katteler en J. Laurijssen een belangrijke schakel. De kantine is thans een onmisbaar element in het clubgebeuren en in het voortbestaan van de vereniging. Wij zijn bijzonder blij dat dit in deze tijd ook nog door vrijwilligers gerund wordt.

In de afgelopen vijf en vijftig jaar zijn er niet alleen veel nieuwe afdelingen opgericht, maar zijn er ook mede wegens niet voldoende faciliteiten op het eigen park afdelingen opgeheven. Zo heeft de vereniging in de loop der jaren afscheid moeten nemen van de afdelingen klaverjas, handbal, volleybal, tennis, softbal, rugby en zwemmen. Tennis werd al snel weer opgericht en is mede dankzij het zelfgebouwde clubhuis uitgegroeid tot de grootste afdeling. Na de realisatie van een ‘eigen’ clubhuis is het de afdeling tafeltennis gelukt om een van de belangrijkste tafeltennisclubs in ons land te worden. Bovendien heeft onze jongste spruit, de afdeling bridge, alweer haar eerste lustrum gevierd. De sportraad heeft door de jaren heen altijd nieuwe initiatieven ondersteund, onder het besef dat alleen samen we heel sterk zijn.

Terugkijkend kan heel H.B.C. trots zijn op hetgeen er in 100 jaar is gerealiseerd. Door eigen initiatieven en een gezonde hoeveelheid zelfwerkzaamheid hebben we een plaats veroverd in het Heemsteedse sportgebeuren. Er wordt wel eens beweerd dat de huidige sport niet zonder sponsoring kan. Maar honderd jaar H.B.C. heeft laten zien dat de beste sponsors nog altijd de vrijwilligers in een club zijn. Laten we echter niet vergeten dat het ooit allemaal begonnen is met voetbal, een afdeling waar vele vriendschappen voor het leven gesloten zijn en waar de principes niet geleden hebben onder het eigenbelang. Hulde aan diegenen die zich voor onze club en met name voor de afdeling voetbal hebben ingezet. Namens de sportraad bedankt en proficiat

100 jaar HBC – door Rut Assendelft, voorzitter Stichting Sportpark HBC

Als een van de weinige sportverenigingen in Nederland is H.B.C. eigenaar van een echt sportpark. Na diverse omzwervingen binnen de gemeente Heemstede – gespeeld werd o.a. op een voetbalveld bij het molentje in Groenendaal velden aan de Meerweg, op het roemruchte Berkenrode aan de Herenweg en het gemeentelijk sportpark – streek men uiteindelijk neer op het huidige complex aan de Cruquiusweg. Het was begin vijftiger jaren dat prominente H.B. C. – ers als kapelaan Bakker en de heer P. Kemp het initiatief namen om de club weer een eigen “huis” te bezorgen. inspanningen van velen – heel Heemstede leefde mee – en een voor die tijd gigantisch bedrag van fl.120.000,00 leidde tot de officiële opening op 24 augustus 1958 van ons huidige complex. Deze prestatie was dermate uniek in Nederland dat het de voorpagina’s van de landelijke pers haalde. Besloten werd om het eigendom onder te brengen in een Stichting Sportpark H.B.C. die er zorg voor moest dragen dat onderhoud en exploitatie in juiste banen geleid werd.

Aanvankelijk werd het onderhoud van de velden uitgevoerd door een legendarische H.B.C.- er n.l. Toon Compier die met een oude tractor en beperkte machines zorgde voor een perfecte grasmat. Later werd dit werk uitbesteed maar zorgden o.a. Piet Kinkbouwers en Cees van der Vlugt jarenlang dat alles op ons sportpark op rolletjes liep. Het dagelijks onderhoud van de gebouwen werd terhand genomen door een wisselende groep vrijwilligers die onder de mam PeBaKo tot op de dag van vandaag vele uren bezig zijn met onderhoud en schoonmaken. De naam PeBaKo werd gevormd door de achternamen van de mensen van het eerste uur n.l. de heren Peperkoorn, van Bakel en Konijn maar inmiddels zijn er zoveel mensen actief geweest dat de lijst met namen te lang zou worden om hier te vermelden.

Het huidige sportpark heeft een oppervlakte van ca. 65.000 m2 en bevat naast een kleine sponkil, bijbehorende kleedkamers en een mooi clubhuis – de Jan Laurijssenzzal genoemd naar de in 1999 overleden penningmeester van de Sportraad en de “Toekomst’ – voor de afdeling tafeltennis en momenteel ook in gebruik bij de afdeling gymnastiek, een grote vergaderzaal, een ouderwets gezellige tribune met daaronder acht kleedkamers die momenteel gerenoveerd worden, een fysiotherapieruimte een keuken en bergruimte. De mooiste en grootste kleedkamer in deze regio speciaal voor onze selectie-elftallen completeert het geheel.

Ons voetbalclubhuis de “Toekomst” is te gezellig voor woorden. Dat het exploiteren van een dergelijk sportpark anno 2002 niet meevalt zult U begrijpen vandaar dat wij -ondanks de jaarlijkse subsidie voor het onderhoud van de gemeente Heemstede – voor de toekomst gekozen hebben voor een wat commerciëlere aanpak. Naast de al bestaande krantendepots zijn wij één van de eerste sportclubs in Nederland die op een sportpark een kinderdagverblijf bouwen dat in september 2002 geopend zal worden. Wederom een primeur voor H.B.C. Voor de komende tijd staat verder de aanleg van een verlicht wedstrijd/trainingsveld en de renovatie van het parkeerterrein gepland zodat wij met TROTS kunnen zeggen klaar te zijn voor de komende jaren. Om te vermijden mensen te vergeten wil ik geen verdere namen noemen maar wel al die honderden H.B.C. as die de afgelopen tientallen jaren zich belangeloos ingezet hebben bij het realiseren en onderhouden van ons prachtige sportpark van harte bedanken. Stichting Sportpark H.B.C.

100 jaar HBC – door T. van der Stroom–van Ewijk, Burgemeester Heemstede

Als burgemeester van Heemstede lever ik graag een bijdrage aan het “Jubileumboek” van HBC.  Immers, een sportvereniging die 100 jaar bestaat en een bloeiend bestaan leidt, verdient heel veel waardering. Ik begin dit artikeltje dan ook met U, bestuursleden en donateurs van harte geluk te wensen met dit jubileum.  De historie gaat inderdaad terug naar 100 jaar geleden: 1902, toen de voetbal vereniging Heemstede opgericht werd: de eerste in het dorp Heemstede.  Door fusie met de later opgerichte voetbalvereniging Berkenrode ontstond in 1917 de rooms-katholieke Heemstede Berkenrode Combinatie.  Deze datum is bepalend voor een mogelijk koninklijk predikaat na 100 jaar, reden waarom dat nu in 2002 helaas nog niet toegekend kan worden. Mijn waardering voor de inzet van u allen, maar zeker ook degenen die u voorgingen, is er beslist niet minder om.

Uit archiefstukken is mij opgevallen wat een enorme bloei HBC doorgemaakt heeft.  Aanvankelijk met de bedoeling om alleen voetbalsport te bedrijven, laat de geschiedenis zien hoe HBC uitgegroeid is tot een grote sportvereniging met buiten- en binnensporten en denksporten. Maar voetbal is altijd een belangrijk deel van HBC gebleven en blijft ook tot de verbeelding spreken door deelname aan de competitie. Er werd zelfs gespeeld in de Katholieke Voetbalbond, tot dat deze in 1940 fuseerde met de KNVB.  De katholieke binding in uw club is er echter altijd gebleven, waarmee u zich duidelijk onderscheidt van andere (sport)verenigingen.  Dat in het jubileum dan ook plaats ingeruimd is voor een geestelijke samenkomst vind ik kenmerkend voor uw vereniging.

Een ander kenmerk dat opvalt, is de enorme eigen inzet die bij verschillende gelegenheden gepleegd wordt.  Ik memoreer wel speciaal de inspanningen om tot een eigen accommodatie te komen, waardoor bijna 50 jaar geleden het park aan de Cruquiusweg betrokken kon worden, wat tot op de dag van vandaag een waardige lokatie is en inmiddels weer een geweldige facelift ondergaat. De rol van de gemeente bij sport beperkte zich begin 1900 uitsluitend tot de aanleg van sportfaciliteiten.  Maar al gauw werd ingezien dat sportontwikkeling voor alle lagen van de bevolking nuttig was en kwam er meer financiële steun.  Heden ten dage is sportbeleid en subsidie een onderdeel van de jaarlijkse gemeentelijke begroting.  Ofschoon HBC altijd zelf voor de eigen accommodatie gezorgd heeft, is het gemeentelijk sportsubsidie beleid in dezelfde mate op uw vereniging van toepassing en de resultaten daarvan zijn ook goed zichtbaar. In Heemstede blijkt voldoende plaats voor meerdere sportverenigingen die met respect naast elkaar kunnen bestaan.  Ik wens HBC nog vele goede jaren toe en voor op de korte termijn een fantastisch jubileum feest.

100 jaar HBC – door Ton van ’t Hof, wethouder gemeente Heemstede

Graag geef ik gehoor aan uw verzoek om een bijdrage te leveren aan uw jubileumboek dat ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van HBC verschijnt. Gedurende de periode van mijn wethouderschap, met onder meer de portefeuille sport, ben ik op meerdere manieren betrokken geraakt bij uw vereniging. Verschillende keren mocht ik het jeugdweekend in augustus openen en diverse malen heb ik één van de F-pupillen in het ‘HBC-zonnetje’ mogen zetten.

De openingshandeling na de verbouwing van de kleedkamers en de schitterende bovenruimte ‘in’ de tribune met een echt (kappers-)schaartje, die mede met een gemeentelijke subsidiebijdrage van 100.000,- gulden kon worden gerealiseerd, blijft een prima herinnering. Dat de gemeente ook onlangs weer een financiële bijdrage aan de nu actuele verbouwing aan de andere kant van de tribune heeft willen verstrekken, met een niet onbeduidend investeringssubsidie van circa 115.000,- gulden, een gemeentegarantie van 1,7 miljoen gulden alsmede een bijdrage ter grootte van de kosten van rente en aflossing t.b.v. de te plaatsen lichtinstallatie, zijn tevens een erkenning en waardering van het gemeentebestuur voor alle inspanningen die u als bestuur met de vele vrijwilligers telkens opnieuw opbrengt voor het sportleven in Heemstede.

Ook het beschikbaar stellen van uw sportaccommodatie voor het schoolvoetbaltoernooi en vorig jaar tevens voor het Regio Haarlem Cup-spektakel getuigt van functionele betrokkenheid bij de Heemsteedse gemeenschap. Een gemeenschap zonder sociale (sport)verbanden is geen gemeenschap. Een gemeenschap zonder mensen die zich inspannen om aan deze verbanden vorm te geven is dat evenmin.

Als supporter langs de lijn heb ik meermalen kunnen proeven hoe hecht de sportgemeenschap van HBC is. Eén grote familie met gezonde competitieaspiraties. Maar bovendien een familie met daadkracht als het erop aankomt om via de meest creatieve acties steeds weer opnieuw te bouwen – in de letterlijke zin – aan de toekomst van de vereniging als solide organisatie in de sportwereld.

Al lezend in uw jubileumboek van 1992 kom ik onder de titel ‘Terug naar het begin: Berkenrode’ een tekst tegen: (citaat) ….. en de bekende spelers ….. (einde citaat). In dat rijtje spelers staat de naam van mijn vader Piet van het Hof (moet zijn van ’t Hof) vermeld als lid van de ‘specifiek Roomse vereniging’. Zo mag ik mij via de ouderlijke lijn ook nog een beetje familielid voelen.

Ik heb veel respect voor de prestaties die HBC in de afgelopen honderd jaar heeft geleverd in het belang van de Heemsteedse sportieve kwaliteit. Ik wens HBC een heel gezonde en langdurige verenigingstoekomst toe, waarvan ik nog lang getuige hoop te mogen zijn als toeschouwer langs de lijn. Op naar de volgende 100 jaar. Gefeliciteerd!

100 jaar HBC – door Frank Turkenburg – F-pupil

Hallo, ik ben Frank Turkenburg. Ik zit op HBC in de F7. Ik ben op voetbal gegaan omdat een heleboel vrienden ook op HBC gingen. Mijn opa, mijn vader en mijn ooms hebben ook op HBC gezeten dus ik mocht niet bij RCH. We trainen elke woensdag met de trainers. Die heten Peter Kinkhouwers, die is de leider van de Effies, Leo Holdorp, Hassan, Jan Mul en nog een paar. Mijn opa komt ook vaak kijken. We leren dan schieten, koppen, trucjes, penalty’s en nog veel meer. Zaterdag moeten we echt wedstrijden spelen. Soms thuis maar we zijn ook al in Amstelveen, in Nieuw Vennep en zo geweest. In Hillegom hebben we voor het eerst gewonnen. We wonnen eerst niet omdat we nog niet goed wisten waar iedereen moest staan. Ook waren we snel moe. We moeten veel lopen want we hebben geen wissels. Nu gaat het beter want we weten waar iedereen staat en we zijn sneller. Gisteren hebben we gewonnen van EDO en we waren heel blij want het was onze tweede overwinning. Onze coach heet Rob en die roept de hele tijd wat we moeten doen. Hij is veel groter en ouder als ons dus hij ziet veel meer als wij. Ik was bij HBC de 75ste Fpupil. Toen kreeg ik een bal met handtekeningen en een HBC shirt met achterop juni 75. Die draag ik nou elke keer. Ik vind HBC erg leuk en ik blijf op voetbal. Als je er af gaat ben je geen Effie maar een Affie.

100 jaar HBC – door Willem Kors – oudst spelend lid

Ik wil mij even voorstellen als oudste spelend lid in dit jubileumjaar van R.K.S.V. H.B.C., maar nadat ik eerst H.B.C. feliciteer met hun 100 jarig bestaan. Mijn naam is Willem Kors, maar het blijkt ook dat ik de oudste spelende voetballer ben bij H.B.C. en dat vind ik eigenlijk wel leuk. Het voetballen begon op mijn negende jaar als actief lid bij de zaterdag vereniging Telefonia en dat heeft negentien jaar geduurd, daarna was DSOV voor vier jaar mijn vereniging en toen kwam hierna R.K.S.V. ” H.B.C.” als vereniging en dan ook nog wel bij de zaterdag afdeling in het over bekende zaterdag 2. Ik zie het nog voor me, er liep een man met een geit langs het veld, hij trok de geit 4 sokjes aan en een dekje in de kleuren van H.B.C. en prikte ” SLOKKY” langs de lijn als mascotte. Dit geheel vond ik zo apart, dat ik maar meteen bleef voor onbepaalde tijd. Naast het voetballen – de wedstrijd in de kantine daarna en alle andere leuke dingen langs de lijn of daar buiten en zeker mijn vrouw als trouwste supporter al 22 jaar lang bij deze vereniging is het niet moeilijk om op mijn leeftijd dit nog te doen. De laatste tijd speelt af en toe wel wat materiaalmoeheid op, maar wie weet plak ik er nog wel een paar jaartjes er aan vast, want het geheel geeft mij zeer veel vreugde. Met dit stukje hoop ik ook een positieve bijdrage te hebben geleverd voor het jubileumboek waarvoor men mij heeft gevraagd i.v.m. de aanhef titel: OUDSTE SPELER.

100 jaar HBC – door Piet Soomer – jeugdvoorzitter

HBC afdeling voetbal viert zijn 100-jarig bestaan. Een eeuw lang voetbal in Heemstede. Op diverse locaties in Heemstede hebben diverse kinderen in de kleuren van HBC hun eerste balletjes getrapt, trainingen gevolgd en uiteindelijk de stap gezet naar de senioren. Sommige van hen boordevol techniek en spelinzicht en andere met een gezond portie doorzettingsvermogen om zich zelf te ontwikkelen tot een voetballer op zijn eigen niveau. Dit proces gebeurd bij HBC al generaties lang. Het mooie van HBC is dat het een echte familieclub is, waar diverse generaties tegelijk actief binnen de club zijn. Zo is het binnen HBC geen uitzondering dat opa als kleine jongen zijn eerste schreden deed aan de hand van zijn vader op het HBC-terrein om vervolgens met zijn zonen en nog later met zijn kleinzonen/dochters aan zijn hand de velden af te lopen. Deze leden hebben de HBC-cultuur gevormd. Want buiten het voetballen om zijn deze leden zeer actief binnen de vereniging. Zij zijn aanwezig binnen diverse besturen en commissies.

HBC voetbal afdeling jeugd heeft in de loop der jaren gezorgd voor een strak georganiseerd kader met vele vrijwilligers om het de kinderen zo prettig mogelijk te maken, om de kinderen zich thuis te laten voelen en uiteindelijk om ook van het spelletje voetbal te laten genieten.De jeugdcommissie heeft de verantwoording over de jeugd en wordt daar ondersteund door diverse andere commissies, zoals de Technische commissie jeugd(TCJ) met al haar vakbekwame en enthousiaste trainers en hulptrainers, de Jeugd weekendcommissie(JWC) die al jaren lang het zeer succesvolle en onvergetelijke jeugdweekend organiseert, de Jeugdweekend activiteiten(JWA) die alle activiteiten buiten het voetballen organiseert,de Jeugd toernooicommissie(JTC) en alle vrijwilligers die het mogelijk maken om het onze jeugdleden om in een zo vertrouwd mogelijk omgeving te laten voetballen.Het is onze doelstelling om van de jeugdspelers echte HBC’ers te maken, die zich later dan ook verdienstelijk voor de club kunnen maken. Tot slot wil ik melden dat HBC een vereniging is van familie, vrienden en bekenden, een club waar iedereen zich thuis kan voelen, een club vol van tradities, een club die het waard is om van te houden.

100 jaar HBC – door C.H. Tulleners sr. – Bondsbestuur NKS Voetbal te ’s Hertogenbosch & NKS Voetbal District Bestuur West I

Graag wil ondergetekende het verzoek van de voorzitter van de jubileumboekcommissie R.K.S.V. “H.B.C.” honoreren, om een schriftelijke NKS-bijdrage te leveren voor het jubileumboek 100 jaar R.K.S.V. H.B.C.. De NKS is een koepel organisatie en omvat vele takken van sport waar, uiteraard hoe kan het ook anders, voetbal het grootste aantal leden heeft. Het NKS Bonds Kantoor, waar alle takken van sport met hun aangesloten lidverenigingen de nodige informatie’s en diensten kunnen aanvragen, is gelegen te ’s Hertogenbosch. De basis doelstelling van de NKS was en is centraal “De mens” individueel in zijn/haar sport, ter meerdere welzijn en ontplooiïng. Zo is me dat decenia geleden ingegeven door Pater Ton Wiewel SJ zaliger, Pater-Jezuïet en toenmalig voorzitter van NKS Voetbal Afdeling Amsterdam. Hij was het, die me als RKVIC bestuurder vroeg “als je op je clubje uitgekeken bent als bestuurder, kom je dan bij ons?”. En zo is het gekomen. Hoe herkenbaar nietwaar?

Terug naar 100 jaar R.K.S.V. 100 jaar. Zo lezend in het jubileumboek 90 jaar H.B.C. om inspiratie op te doen, trekt een stoet van H.B.C.-ers voorbij met bekende namen als Vester, Warmerdam, van der Horst, van de Linden, Compier en Duindam, welke ook veelvuldig voorkomen en kwamen in het Amsterdamse/Amstellandse, voornamelijk, Rooms Katholieke voetbalwereldje! Zo heeft het ook wel moeten zijn, dat het 100-jarig jubileum van R.K.S.V. H.B.C. samen valt in het jaar van het huidige NKS-Thema “De Waarde(n)volle Club”. En hoe waardevol H.B.C. was en is lijkt voor een ieder, jong en oud in Heemstede, eenvoudig te beamen. De sociale functie van een goed geleide sportvereniging als ontmoetingsplaats van en voor gelijkgestemde zielen, is nu eenmaal onbetaalbaar. En in deze geest wil ondergetekende bestuursleden, leden en allen die zich betrokken voelen bij 100 jaar R.K.S.V. H.B.C. feliciteren met dit schitterende jubileum, veel geluk, gezondheid en welzijn. Uiteraard zullen wij tevens persoonlijk onze gelukwensen komen aanbieden bij enkele onderdelen van het “Lang zullen ze leven….!” feestprogramma.

100 jaar HBC – door afdeling Tennis

De afdeling tennis is misschien een klein buitenbeentje van HBC; als een van de weinige maken zij geen gebruik van het sportcomplex van HBC. Bijna 50 jaar geleden, in 1953 om precies te zijn, werd door o.a. Drs. T Weijers de afdeling Tennis opgericht waarvan hij 23 jaar voorzitter was. Alleen tennissers hebben tennisbanen nodig en al ligt er voldoende gras op het sportcomplex, tennisbanen waren er niet, dus moest elders gehuurd worden. In eerste instantie de banen bij de Rijnegomlaan, maar al gauw bleek meer ruimte nodig en het Tennispark Groenendaal in het Groenendaalse bos werd het nieuwe onderkomen. Daar heeft HBC ruim 30 jaar het park gedeeld met tennis vereniging Groenendaal. Zij voor en HBC achter de seringen.

Het 25 jarig jubileum werd in 1978, met een groots zeskamp-spektakel tijdens Pasen gevierd. Op het terrein aan de Vrijheidsdreef kwam een grote circustent met vier masten. Helaas raasde er op zaterdagnacht een storm over het Groenendaalse bos, de volgende morgen waren alle vier de masten geknapt en hing de paasversiering in de kastanje bomen. Gelukkig laten HBC’ers zich niet gauw uit het sportveld slaan en werd er gewacht op stilte na de storm om een nieuwe tent op te zetten. Op 2e Paasdag kon het feest toch beginnen met vele verrassende sport onderdelen zoals, vrachtwagen duwen, paalklimmen en skilopen. In 1985 kwam er een eind aan deze periode; een fusie tussen HBC en Groenendaal leidde naar een nieuwe vereniging Merlenhoven. Een aantal HBC’ers voelde zich met de nieuwe situatie niet echt pretttig en besloot tot heroprichting van HBC tennis. Door een gelukkige samenloop van omstandigheden en vastberadenheid werd aan de Ringvaartlaan een nieuwe tennispark gerealiseerd en kon de nieuwe afdeling van start.

Eerst nog echt pionieren zonder accommodatie, later met een gehuurde strandtent werd het iets comfortabeler. En dan ervaar je het HBC gevoel, met niets beginnen en er met z’n allen iets moois van maken. In 1996 werd door de leden zelf een nieuw clubhuis gebouwd. Op dit moment zijn er ruim 700 leden van 6 tot 80 jaar. HBC is een actieve recreatieve tennis vereniging met vele competitie mogelijkheden, toernooien en trainingsfaciliteiten. Ruim 80 leden zorgen voor het reilen en zeilen van de club en het onderhoud van banen en clubhuis. Tennis is van oorsprong een zomersport, maar dankzij de kunstgrasbanen kunnen de echte doorzetters ook in de winter een balletje slaan. Voetbal en tennis hebben niet veel raakvlakken, wintersport – zomersport, teamsport – individuele sport en toch kiezen voetballers ook vaak voor tennis, want gevoel voor de bal en timing is in beide sporten van belang en zo komen de HBC’ers van de Cruquiusweg en de HBC’ers van de Ringvaartlaan elkaar toch tegen.

100 jaar HBC – door M. Reemeyer, scheidsrechter

Ik ben dan wel geen lid, maar sympathiseer wel met uw H.B.C.. Ik heb namelijk heel veel goede herinneringen aan de vele wedstrijden die ik heb mogen leiden. Vooral het Kemphaantoernooi heeft bij mij en ook bij veel van mijn collega’s een goede indruk achter gelaten, vooral door de samenwerking met de jeugdcommissie uit die tijd. We keken er elk jaar naar uit! Tevens ben ik heel tevreden over de goede ontvangst en prima verzorging tijdens mijn andere wedstrijden, zowel voor de bond als voor de vriendschappelijke wedstrijden. Toe ik nog als slager werkzaam was, hen ik samen met mijn broer en zoon, menige ” hamburgers ” gebakken tijdens het Bokke-toernooi. Daar was het heel gezellig en monde na afloop vaak uit in een klein feestje. Goede herinneringen dus! Verder heb ik in de jaren 1960 – 1970 nog bij uw vereniging gevolleybald, tevens was ik daar scheidsrechter volleybal. Als lid van de raad van elf van de Biggenvangers hebben we regelmatig gebruik gemaakt van uw sporthal. U ziet, herinneringen te over. Heel hartelijk gefeliciteerd met het 100 jarig bestaan van uw vereniging, u een hele goede tijd toegewenst, groeten.

100 jaar HBC – door Erik Eerenberg, voorzitter afdeling Tafeltennis

HBC VOETBAL GEFELICITEERD.

Toch verdient deze felicitatie enige nuance, namelijk waar het gaat om het feit wie we nu eigenlijk de hand moeten schudden en feliciteren voor die honderd jaar. Het huidige bestuur of is er meer? Sinds het begin van mijn lidmaatschap van HBC bij de afdeling tafeltennis en de daarop volgende jaren is mij een aspect opgevallen, namelijk dat ieder verschijnsel (dus ook het verschijnsel HBC) een samenstelling is van een meer of minder groot aantal elementen. Zo’n verzameling lijkt niet groter of kleiner dan zij is. Toch bedriegt deze schijn zoals ook blijkt bij HBC voetbal in het bijzonder. Hier blijkt eens te meer dat het geheel een veel grotere waarde heeft dan de som der afzonderlijke delen. Deze meerwaarde is het extra, het bijzondere wat bij HBC VOETBAL de aandacht trekt. De afdeling tafeltennis heeft het voornemen in het kader van het 100 jarig jubileum van de afdeling voetbal een tafeltennistoernooi te organiseren voor alle leden van afdeling voetbal. Want wat voor HBC VOETBAL geldt, geldt ook voor de omnisport vereniging HBC waar iedere afdeling, commissie of stichting wat extra’s creëert voor het geheel. Dus de felicitatie gaat niet alleen uit naar het bestuur maar naar alle leden van HBC VOETBAL die verantwoordelijk zijn voor deze extra meerwaarde. En misschien moet onze felicitatie hier wel niet ophouden en zich uitbreiden tot al die mensen die nu en in het verleden hebben bijgedragen tot wat HBC na 100 jaar geworden is. Dus iedere HBCer gefeliciteerd.

100 jaar HBC – door afdeling Zaalvoetbal

We schrijven anno 2002 … de vereniging HBC viert dit jaar haar lustrum van 100 jaar; meer dan een felicitatie waard! Eén van de poten van de omni-vereniging HBC is de afdeling zaalvoetbal die ook al weer heel wat jaartjes meedraait. Destijds begonnen als een florerende vereniging met diverse heren-, dames- en jeugdteams. Grote zaalvoetbaltoernooien werden georganiseerd en het mix-toernooi was elk jaar weer een bijzonder festijn. In de loop der jaren vielen meerdere herenteams af aangezien zaalvoetbal toch vooral als 2e sport werd beoefend naast het veldvoetbal.Voor de historie van het dameszaalvoetbal moeten we 21 jaar terug in de tijd, want toen gingen Liesbeth Geerlings en Heleen Vissers van start met een enthousiast clubje lotgenoten. Dit alles onder de bezielende leiding van Henk Kinkhouwers en Dick Slieker. Iedere zaterdag werd er getraind in de Pagehal te Zandvoort en dit wierp direct zijn vruchten af, want al in dit eerste jaar behaalde het team het kampioenschap. Het goede spel en de gezelligheid zorgden ervoor dat vele dames ook erg graag bij HBC wilden komen zaalvoetballen. We groeiden uit tot drie dames- teams. Heden ten dage hebben we nog maar één damesteam waarvan de meeste leden echter al meer dan vijftien jaar met elkaar spelen. Een topteam zou je dus denken, maar de jaartjes gaan uiteraard ook tellen! Mede om die reden hebben wij in het verleden al afscheid genomen van onder andere Joke Katteler (jarenlang onze keepster) en van Tineke Geerlings (onze rots in de verdediging). Met een gemiddelde leeftijd van 37 jaar spelen we echter nog steeds in de bovenste regionen van onze klasse mee. Puur op basis van onze “levenservaring” en onze “techniek”, (want in onze jonge jaren hebben wij uitputtende trainingen gekregen) winnen we nog geregeld van de jongere garde. Af en toe valt er binnen het seizoen een dame uit vanwege een zwangerschap maar na de geboorte van de kleine spruit worden de voetbalschoenen al weer snel uit de kast gehaald. We hopen nog heel lang door te gaan, maar denken dat bij het volgende lustrum van de vereniging HBC onze kleine telgen het voortouw binnen de afdeling zaalvoetbal zullen moeten nemen! Het huidige dameszaalvoetbalteam bestaat uit: Karin van Bakel, Jacqueline van Deutekom, Marion Lommerse, Karine Vooren, Grace Bernard, Linda Janssens, Irmgard van de Vlugt, Ankepiet van de Zwet, Liesbeth Geerlings, Bianca Timmers en Jeanette van Geene. Coaches: Heleen en Marcel Vissers.

UIT HET JUBILEUMBOEK HBC 100 JAAR – Foto’s uit den ouden doos

HBC door de jaren heen. Elftalfoto’s uit vervlogen jaren. Wie kent nog de spelers?

 

 

 

 

 

1920:

 

 

 

 

 

 

 

1923:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De eeuwige reserve – door Ed Friedel

Reserve. Het begrip stamt nog uit het begin van de vorige eeuw. Zeg maar jaren tien. 1914-1918. Nauwelijks had de Servische nationalist Princip, de Oostenrijkse aartshertog-troonopvolger Frans Ferdinand en diens gemalin omgelegd of de loopgraven werden betrokken. Volksmassa’s werden als nooit tevoren ingeschakeld. Niks Reserve, meedoen: strijden voor Volk en Vaderland. Na maanden van vechten en het doorstaan van tal van ontberingen kwamen de militairen terug uit de Dardanellen, het front bij Tarnów, de slag bij Jutland of van het westfront na de aanvallen van Von Hindenburg. Ze gingen, uitgeput, met groot verlof en waren nu Reserve. Want zo werden zij genoemd; ze mochten immers even niet meer meedoen. Decennia later zou, hoe schrijnend, blijken dat het begrip Reserve enigszins anders werd uitgelegd. Toevallig ook in de buurt van Sarajevo, Srebrenica. Een compleet bataljon stond daar als reserve opgesteld.. De reserve is niet meer. Hij is verworden tot wisselspeler. Droeg de reserve ooit de voetbalplunje, nu staat hij met een broodje croquet verveeld zijn sms-bericht te lezen.. Als reserve had je een taak. Je haalde bijvoorbeeld de bal uit de belendende sloot. Bij voorkeur op de wijze zoals John van Aken dat placht te doen. Met aanloop, om eerst na zeven pogingen het vergeefse karakter daarvan in te zien. De waterkant schatte hij minder ver in. Nadat hij het nog langer verdomde om het Vijfje te gaan halen, werd er een ijzeren haak aangeschaft, die prompt de Aakhaak werd genoemd. Geheel ontbloot van enig gevaar was de functie van reserve evenmin. Zo raakte de vermaarde Kees Ruisenaars eens ernstig als reserve geblesseerd bij een, door zijn medespeler Harry Ram, verkeerd geworpen ingooi, als gevolg waarvan de bal keihard in zijn gezicht belandde. Triest was het voor Tinus van Deursen, reserve bij uitstek en in die positie zodanig in vorm dat hij daardoor zelfs het Nederlands elftal haalde. Hij liep een stevige kou op. De kinkhoest bleek zo hardnekkig dat hij af moest schrijven voor zijn reservebeurt tegen Duitsland. En wat te denken van reserve Johan Kobus? Wekelijks torste hij de spullentas. Het zweet liep hem daarbij tappelings langs het gelaat. De arme jongen werd twee maal aan een hernia geopereerd, waardoor hij vier seizoenen uit de roulatie was. Revalidatie bood geen soelaas. Mensendieck werd ingeschakeld. Kobus diende maar eens aan houdingstherapie te doen. Het was een klassiek voorbeeld van oorzaak en gevolg door elkaar halen: eerst nadat, uiteraard buiten het zicht van Kobus, de twaalf bakstenen uit de spullentas waren verwijderd, werd een dreigende derde operatie ijlings voorkomen. Kobus stond vervolgens nog jarenlang reserve ! Ronduit gezellig was het tijdperk 1924 tot 1926. De Warmerdammen zaten reserve. Alle vier! Was het tot dan gebruikelijk dat een reserve langs de lijn stond, nee de Warmerdammen zaten. Altijd: Uit en thuis. Zonder wanklank. Ze namen zelf stoel en tafel mee. Niet zelden werd in die tijd de wedstrijd onderbroken als het tumult ter zijde van de middenlijn te groot werd. Dan had de jongste Warmerdam weer eens zitten verzaken tijdens de klaverjas. Van hooligans had nog nooit iemand gehoord, maar door de kaartrellen werden drastische maatregelen noodzakelijk. De bond greep in. In het vervolg diende de reserve maar op een bank te gaan zitten en niet op een stoel. De reservebank was geboren. Tumultueus verliep de buitengewone algemene ledenvergadering in het najaar van 1934. De zo juist aangestelde Britse trainer Bill Yates, wiens zoon in de latere jaren zestig voor Liverpool uitkwam en tegen Ajax met 5-1 de mist inging, wenste dat de reserve als grensrechter ging optreden. Dit was geheel tegen het zere been van toenmalig grensrechter Theo Leuven. In zijn opvatting gesteund door Cootje Leuven. Een scheuring ontstond. Het bestuur dreigde met aftreden. Iedereen schreeuwde door elkaar heen, glazen sneuvelden, sommigen zetten spontaan het Wilhelmus in totdat Cees Ruijgrok zijn bijnaam eer aan deed en een schorsing als voorstel de zaal inslingerde. Na rijp beraad stemde het bestuur daarmee in, zij het dat niet de vergadering maar Theo werd geschorst. De zondag daarna stond reserve Kortekaas te vlaggen: 0-4. Drie keer buitenspel. Ooit stond Huug Hekket ook een keer reserve. Huug kwam uit voor Heemstede, de stamcel van het huidige H.B.C. Seizoen ’15-’16. De competitie was teleurstellend begonnen. Twee gelijke spelen en drie nederlagen op rij. Crisistijd. Nog een zeperd en de trainer, bestuurslid Sorber, zou zijn biezen kunnen pakken. Heemstede kwam, destijds ook al, uit in de derde klasse van de Nederlandse Voetbalbond. Het Berkenrodecomplex lag nog bij het Molentje bij Groenendaal. Het was herfst. Vroege hagelbuien teisterden het gelaat van het, als gewoonlijk in grote getale opgekomen, publiek. Rapiditas de tegenstander, een mooi affiche maar tegelijk een zware kluif. Hekket was normaliter basisspeler. Uitgemaakte zaak. Hekket heerste in het hartje van de verdediging. Maar hij fungeerde niet als zodanig. Hij speelde er een beetje tussen in. Dus niet als verdediger, maar ook niet als opdrijver van de aanval. Huug speelde op zijn Hekkets. Het was bitter koud. Doris van de Horst had al een paar uur voor aanvang van de wedstrijd een thermosfles, gevuld met koffie inclusief wat scheuten cognac, volledig soldaat gemaakt. Samen met Harry Staal en Barend Klashorst. Die hadden er niks van. Huug Hekket was echter principieel tegen het gebruik van alcohol. Zeg maar geheelonthouder, hoewel hij zich in andere zaken weer flink te buiten ging. Een deerntje meer of minder, hij maalde er niet om. Dan kon hij zich in het geheel niet onthouden en zette hij flink de gladiolen in het glas. Huug kwam die bewuste ochtend uit Hillegom. De voorgaande avond had hij een scharreltje opgevist uit Den Rustende Jaeger. Zij had een blos op de wangen en een flink gemoed. Els! In het dorp kende men haar als Elsbes. Dat had kennelijk iets te maken met haar behoorlijke voorkeur naar rode bessenwijn. Het werd een wilde nacht met Els. Els kende de reputatie van Huug. Zij wist dat hij hem goed kon raken, daar had hij absoluut geen fles voor nodig. Els wel en zij zon er op die smart te kunnen delen. De oplossing zat hem in haar eenvoud. Bowl! Huug kende dat wel van verjaardagen en partijtjes. De ingrediënten van deze Bowl waren evenwel licht anders. Els had het spul wat op smaak gebracht. Wat litertjes meiwijn zou de smaak wel, maar het plezier niet drukken, zo redeneerde Els. Daarnaast was Huug verzot op rumbonen. Volgens Huug zat daar geen rum in maar essence. Of het nu de bowl dan wel een overdosis aan rumbonen was, wellicht een combinatie van beide, maar Huug was die ochtend kots en kotsmisselijk. Huug Hekket hing uren over de heg, alvorens hij besloot naar Heemstede te fietsen. Hij besloot de Herenweg te mijden, bang als hij was onderweg zijn medespelers Lageweg en Kenselaar te ontmoeten. Dan waren de rapen gaar. Nee, Hekket nam het Jaagpad. Weliswaar mul zand, maar liever dat dan de toorn van Kenselaar te moeten ondergaan. Verbeten vocht hij tegen de elementen. Het pakje bruine boterhammen, achter op zijn fiets,was door de slagregens en hagelstenen tot pulp vermalen. Spugend hing hij over de brug. Nog negen minuten en de bal ging rollen. Kokhalzend kwam hij aan. Daar stonden ze. Bij de poort. Het voltallige bestuur. Jac van Wees met zijn morsige jasje, de kolenzwarte wenkbrauwen van Van der Linden en, vooraan, de stoere Sorber. Natuurlijk, hij ook. Een enkel woord viel Huug ten deel. Maar het trof hem als een mokerslag: Reserve!

Het bokkentoernooi

Slokky

Zoals Boudewijn de Groot in die jaren zijn protestliederen zong, zo was ook het Bokkentoernooi een vorm van protest. Flowerpower, vrije liefde en gelijkheid voor iedereen waren de slogans, die langharige lieden verkondigden op witte fietsen op de Amsterdamse grachten. De lieden van de Selectie kregen in de ochtend voor de voetbalwedstrijd biefstuk en aan het eind van het seizoen was er vaak een etentje, aangeboden door een tevreden HBC-er. De mensen, die gewoon als recreatie een balletje trapten in het 7e of 11e elftal van HBC moesten dat allemaal ontberen. Zat-2 had weliswaar op het eind van het seizoen een feestavondje (aan het begin van het seizoen trouwens ook!), maar menig anonieme elftalspeler ging na de laatste wedstrijd van het seizoen voor meerdere maanden van het HBC-terrein, huiswaarts. En dat zinde Zat-2 niet… Het eerste toernooi werd opgezet in 1976 in het jaar van het 75-jarig bestaan van HBC-Voetbal door Frans Kemp, Frans Holdorp, Dirk de Graaf, Arie van Deutekom , Dinja de Wit (vanaf 1996) en ondergetekende. Edwin Veenhof heeft ook enige jaren deel uitgemaakt van dit team. De spelers van de elftallen, die het voetbal als recreatiesport beoefenden, waren welkom op het toernooi.Het bestuur, o.l.v. voorzitter Herman van Duuren, verklaarde ons voor gek. Dat was vragen om amok op het veld! Zat-2 was echter een elftal, dat op ludieke gronden was opgezet. Er waren zegge en schrijve 5 spelers, die wel eerder tegen een balletje hadden getrapt, maar de overigen hadden de sport alleen op de beeldbuis intensief gevolgd. Daarbij gingen ze, op verzoek van de toenmalige Toekomstcommissie, op zaterdag spelen, zodat de spelers op zondag voor barwerkzaamheden beschikbaar waren… (ook al tegen het zere been!) Zat-2 kon als geen ander relativeren en lachen om de fanatieke deelnemer. We maakten ze eigenlijk een beetje belachelijk… en dat werkte. We “ontvoerden” de populairste leider, Cees Juffermans. We creëerden de Bokkentrofee, geënt op ons handelsmerk, de bok. (die een geit was, maar die stadsmensen zagen het verschil niet….) Wie had gedacht dat de spelers van de selectie jaren later het als een gemis zagen, dat ze nooit mee hebben kunnen doen aan het Bokkentoernooi. Dat streelt ons ego! ….En eigenlijk kan je ze niet eens ongelijk geven, maar dat is voor de “oude” organisatoren wel de wereld op z’n kop!Als de dag van gisteren kunnen we ons nog het eerste lustrumfeest heugen. Helemaal in de stijl van bovenstaande, meenden we dat het mogelijk moest zijn om iedereen na het toernooi te verwennen. Het mocht ons aan niets ontbreken. Sponsors, maar ook de Toekomstcommissie waren fans van ons en zij hielpen ons de brug over.Op het eerste lustrum in 1981 hadden we een broodmaaltijd georganiseerd. Met 400 man in de Sporthal aan lange tafels met schragen. Er werden allerlei soorten broden door Ted van Dijk aangerukt, potten pindakaas, hagelslag, allerlei soorten vlees, van alles veel te veel. Teveel eten, teveel mensen…maar wel razend gezellig!In 1986 kwam voor het eerst de Vijfhuizentent op de proppen. De maten waren 45 meter bij 9 meter. Wat moet je met zo’n maat?! Arie had het antwoord: Feest vieren! De Flowertown Jazzband speelde en zamelde zelf haar traktement bij elkaar. We hadden een barbecue georganiseerd voor iedereen, die langs kwam en het werd een groot feest. Hebben we daar niet met 30 kinderen aan een touw gehangen tijdens touwtrek wedstrijden? In 1991 hadden we de tent op het parkeerterrein geplaatst. De os aan het spit, het reüniefeest op de avond vooraf (koud in de tent!), het bier uit de gesloten bierwagen en niet te vergeten de waakdiensten in de tent staan me nog duidelijk voor de geest! Daar hebben we warme contacten gelegd met de Italiaanse gemeenschap, die overigens sindsdien altijd present zijn op het Bokkentoernooi! In 1996 hadden we na het toernooi 3 soorten Hollandse Pot in de tent naast de Toekomst. We hielden een feest op zaterdagavond voor alle vrijwilligers bij HBC. Gelukkig kwam niet iedereen, want dan hadden we uit onze voegen geknapt. Er kwamen 200 mensen op af. We hadden uitgerekend dat, met de partners mee, het 3-dubbele mogelijk zou kunnen zijn. Toen hebben we ook nog een poging gedaan om het damesvoetbal voor HBC te behouden: het boekje over het Joke Holdorp-toernooi ontbreekt niet aan mijn verzameling. SuperBok-100 Dat ludieke in het hele verhaal hebben we nooit los kunnen laten. Ik denk alleen maar aan de actie “Schiet een bok!” (Wie wint het Bokkentoernooi, wie wordt tweede en wie verliest?) en de Bokkenstaatsloten. Het 25e Bokkentoernooi zijn we “vergeten” en nu sluiten we ons aan bij het 100-jarig bestaan van HBC! We hebben de naam aangepast, want het “26e Bokkentoernooi” laat ook geen laaiend enthousiasme toe. We schrijven nu 14 dagen voor het SuperBok-100. We hebben een systeem ontwikkeld, dat de deelnemer weer terug moet brengen naar de aloude ruilhandel. De deelnemers en hun partners krijgen van ons een string met kippenringen. Daar zitten vier verschillende kleuren aan. Die kleuren komt u weer tegen bij de pagodes. Met die gekleurde kippenringen verkrijgt u een aangepast hapje in de stijl van het land. Wat is het probleem?! Er zijn 5 pagodes en de deelnemer heeft maar vier kleuren kippen ringen! Hij/zij moet gaan ruilen, handelen, keuzes maken! Hij/zij zal contacten moeten gaan leggen om die ruilhandel te activeren.En wie opent het zoveelste Bokkentoernooi?! Herman van Duuren…. wie anders?! Er zal vast wel een hoop mis gaan. Mensen zullen het niet allemaal begrijpen. (Gaan we het nog een keer uitleggen….) Maar we hopen echt dat op dit laatste, door de “oude” organisatoren georganiseerde Bokkentoernooi, ons simpele ideaal weer een klein beetje dichterbij komt: HBC-ers, hoog en laag, vinden elkaar op het veld, langs het veld, in de kleedkamer, aan de bar en zorgen er samen voor dat HBC blijft wat het is: een vriendenclub!

Vrijerslaan – door P. Burger 1977

DE VRIJERSLAAN ALS BAKERMAT VOOR ONZE FUSIENAAM IN 1917?

Als het aan Gerrit, de voorzitter van de sv Berkenrode, had gelegen was de Combinatie nooit geboren. Een ferventer aanhanger van zijn club was in 1912 en volgende jaren niet voorhanden. Zo maar een voorbeeld. Gerrit had in die dagen ’n knots van een tuin waarvan ieder rechtgeaard tuinman een paradijs zou maken, zo echter niet onze Gerrit. Handwagens vol berkenbomen werden er in gereden, waarvan de stammetjes door Gerrit hoogstpersoonlijk rood werden geschilderd. Deze daad werd door alle supporters van Berkenrode ijverig nagevolgd. Zij die geen tuin hadden, konden slechts met Kerstmis hun aanhankelijkheid betuigen. Dan kwam er geen kerstboom in huis, maar prijkte een berk met rode stam voor het venster. Het was één grote familie, die rode Berkenrode aanhang.

Er gleed wel eens een Heemstede-supporter over de drempel, maar meer dan een slap bakkie koffie verscheen er niet op de dis, laat staan een koekje. Er was geen openlijke vijandschap tussen de rode berken en de Hemers, zoals de Heemstedenaren werden genoemd, maar de strijdbijlen lagen wel erg los in het handje. Vooral wanneer ze tegen elkaar moesten spelen, dan kwamen vooral de systemen in het geding. Bij Heemstede beschikte men over een “complimenten-trio”, dat waren drie personen die voor de wedstrijd uit het publiek werden gehaald en aan de lange zijde bij de middenlijn op brede stoelen mochten plaatsnemen. Daarna werden hen witte handschoenen aangereikt. Zodra een Heemstede-speler had gescoord, rende hij naar het trio bij de middellijn, dat intussen witgehandschoend overeind was gesprongen en in juichende bewoordingen de doelpuntmaker begon te prijzen, tegelijk kushandjes en schouderklopjes uitdelend.

Kijk, dat systeem strookte geenszins met de Berkenrode-opvattingen. Als een speler uit het rode-berken-kamp scoorde, kwamen drie zeer hupse Berkenschonen het veld op dartelen en begonnen eensgezind de schutter te knuffelen, wat effectiever bleek te zijn dan de Hemer-methode. Bij Heemstede werd er nogal eens een bal in eigen doel gepeerd, wetende dat ook dan de Berkendames in aktie kwamen, zeer tot ongenoegen van de Hemer-supporters, die luidkeels foei-foei begonnen te roepen.

Ook het voetbaltenue verschilde in uitdossing. De Heemstede-spelers trokken kousen en voetbalbroek aan over de lange onderbroek om reumatiek te voorkomen. Hoe anders ging het toe bij Berkenrode, daar waren de lange onderbroeken opengeknipt zodat de blote knieën zichtbaar werden ten gerieve van het royaal aanwezige vrouwelijk publiek.

De accommodatie voor de bezoekende clubs was bij Heemstede beter dan bij Berkenrode. Na afloop van een wedstrijd stonden er elf zinken emmers met warm water plus een dot groene zeep klaar, opdat de bezoekers zich konden wassen. De scheidsrechter kreeg een eigen teiltje water of moest, al naar gelang de waardering voor zijn fluiten, meebadderen in de emmer van een minder vuile speler. Bij Berkenrode waren alleen maar pijlen te zien waaronder de tekst “naar de sloot”.

Het Heemstede-bestuur bestond uit de voorzitter, secretaris en penningmeester, dus eigenlijk uit twee man, omdat de secretaris tevens penningmeester was. Ze zaten tijdens de vergaderingen gekneveld aan tafel, d.w.z. niet vastgebonden maar beiden waren ze in het trotse bezit van een grote, fraai gevormde en gepunte knevel ofwel snor. Terzijde dient opgemerkt dat de lange snor van voorzitter Leo tijdens de oudjaar-bijeenkomst met hars werd bewerkt waarna Leo aan de verharde snorpunten twee kerstballen placht te hangen, wat voor de toekijkers het sein was om op te staan en het clublied aan te heffen. Menige traan werd dan geplengd, heerlijke momenten van saamhorigheid!

Tijdens de open vergadering van 4 januari 1917 was er een vertegenwoordiger van de sv Berkenrode komen binnenvallen, die het woord “fusie” lanceerde, maar dan wel onder de naam B.H.C. Onmiddellijk namen 4 Heemstede-leden die suggestie over maar het voltallige bestuur kon zich niet in de fusienaam BHC vinden. Berkenrode liet harerzijds bij monde van de Haarlemse stadsomroeper weten de naam HBC nooit te zullen accepteren.

Echter, het Berkenrode-bestuur had niet met het effekt van de Vrijerslaan rekening gehouden! Wat hield die Vrijerslaan dan wel in? Heemstede was rond 1900 een (ook toen al) keurige gemeente maar met een gering aantal inwoners. Hierin wilde de toenmalige burgemeester wel eens verandering brengen. Hij liet daartoe de Vrijerslaan aanleggen, goed gesitueerd aan de gemeentegrens met Haarlem. Zij die deze laan frequenteerden, waren stevig vrijende vrijgezellen, dus bij uitstek geschikt om er een romantisch geheel van te maken. Dicht beplant, van banken voorzien en zeer bochtig, waardoor de bezoekers zich vrijelijk aan hun geminnekoos konden overgeven.

En het was door die Vrijerslaan, dat de kiem werd gelegd voor het ontstaan van HBC. Ze beleefden daar samen knusse tijden, Annie en Frits, dochter en zoon van resp. Gerrit en Leo, de beide voorzitters van Berkenrode en Heemstede. De invloed van vooral Annie op haar vader was zo groot, dat hij er uiteindelijk mee instemde dat de naam van de nieuwe fusieclub HBC zou worden.