JO9-2: In ieder geval op idyllische plekjes…

OFC JO9-1 – HBC JO9-2: 11-3

Het bekertoernooi brengt ons op idyllische plekjes waar we doorgaans niet 1,2,3 zouden spelen. Zaterdag was de eervolle beurt aan OFC om ons sterrenensemble van JO9-2 te mogen ontvangen. Compleet met Gijs en Adam er weer bij! We verzamelden op een roemrijk sportpark waar de tijd sinds de jaren zeventig stil heeft gestaan. Op twee dingen na, het niveau van het eerste elftal is wat omlaag gegaan sindsdien en er is inmiddels toch een kunstgrasveld aangelegd. OFC is een legendarische club, net buiten de oude stadspoorten onder de rook van Amsterdam – ik bedoel de gezonde rook van het Westelijk havengebied. Heerlijk!

Het was even zoeken maar al snel bleek dat we op het kunstgrasveld mochten spelen. De enthousiaste coach van OFC JO9-1 maakte ons dat druk gebarend duidelijk wijzend van enige afstand naar het kunstgrasveld waar zijn jongens al klaar stonden. Ik liep naar de coach, schudde hem de hand en had een kort kennismakend gesprek met deze toen nog uiterst vriendelijke man. Met mooi Amsterdams accent vertelde hij dat OFC de eerste club van Rob, Rens en Brink was. Niet erg onder de indruk antwoordde ik dat ik geen van drieën (Rob, Rens noch Brink) kende. Hij vroeg wat ik daarmee bedoelde. Ik zei dat we een allemaal een hockeyachtergrond hadden en daarom niet erg veel van voetbal wisten, laat staan van de geschiedenis van OFC.

Voor de wedstrijd bestelde ik nog snel een kopje koffie in de kantine. Mijn blik viel op de grote foto van Rob Rensenbrink in het shirt van het Nederlands elftal op een prominente plek aan de muur. Toen besefte ik dat mijn flauwe grap tot echte wil om van ons te winnen bij OFC zou gaan leiden. Dat hebben we geweten, hahahaha de roze bril van Lexie zou nog hard nodig zijn om de moed erin te houden…

Onder leiding van een jonge dame van nog geen 14 startten we de wedstijd. Mick was onze krachtige aanvoerder en Vico begon op goal. OFC kwam fel uit de startblokken. Messcherp en met af en toe met leuk overspel snelde OFC zich reeds in het eerste kwart naar 5-0 voorsprong. Langzaam werd bij onze jongens duidelijk dat als je haartjes netjes gekamd zijn je nog geen wedstrijdje voetbal wint.

Het tweede kwart verloren we nog maar 2-1 door veel meer inzet. Top! Dat rook naar meer, maar niet dezelfde rook als van het Westelijk havengebied, AUB. Het derde kwart zetten Koen, Gijs en Vico hun korte huilbui geboren uit frustratie en onbegrip om in extra kracht en energie. Het derde kwart viel daarom naar onze kant. Koen en Adam scoorden en zo wonnen we het derde kwart met 1-2. 100% verdiend!

Leuke aanvallen en her en der een flitsende combinatie maakten ons gevaarlijk. De coach van OFC was een hartaanval nabij: HBC kwam dichterbij! Hoe konden we het in ons hoofd halen dat we nu ook ineens uitballen in een keer richting goal schoten in plaats van netjes indribbelen! Stel je voor als HBC nog meer zou scoren!

Jean Paul en ik kregen er van langs van de eerder nog zo vriendelijke coach van OFC met nog mooier Amsterdam accent dan bij het kennismakingsgesprek. Geen wonder dat Oostzaan ooit buiten de oude stadspoorten van Amsterdam was gehouden, dacht ik bij mezelf en we speelden lekker verder!

Het slot van de wedstrijd was de pijp echter leeg. Jenoah raakte nog wel de paal, maar OFC liep uit met 3 doelpunten verder tot 11-3. Al en met al een leuke leerzame pot. Geen schande om van een eerste team te verliezen. Zeker niet als de geest van Rob Rensenbrink er nog rondhangt.

Volgende week weer een bekerwedstrijd. Maar de gifbeker gaat niet helemaal leeg. Volgende week winnen we gewoon! Roze bril weer op!

Arjen Lindeman