HBC G vs Koninklijke HFC G: 3-1
Er was eens een jongetje die, net als zijn broertje, graag wilde voetballen. Hij kon echter vanwege zijn beperking niet mee doen. Zijn moeder, zijn schooljuf, de voorzitter en een trainer staken de koppen bij elkaar en zo is in 2004 begonnen met het G-voetbal bij HBC. We zijn nu 18 jaar verder en helaas stopt het G-voetbal bij HBC.
Bij de start in 2004 waren er 10 jeugdspelers en daarmee zijn we begonnen met trainen, en trainen en trainen. Na een paar maanden hebben we contact opgenomen met onze vrienden van HFC, ook net met G-voetbal gestart, voor onze eerste echte oefenwedstrijd. Dat smaakte naar meer en zo zijn we in 2005 de toen net begonnen jeugdcompetitie in te gaan. Dat ging goed en we groeiden uit tot een stabiel team.
Gevoetbald werd er met veel enthousiasme en plezier. Vriendschappelijk, in competitieverband en in toernooien. De tijd verstrijkt en dan komt het moment dat je te groot wordt voor de jeugd en nog te klein bent voor de senioren. We stelden de overstap zo lang mogelijk uit. Dat is ook de periode dat de meeste successen beleefd werden. Zelfs drie keer kampioen achter elkaar.
HBC G-voetbal groeide door naar 24 spelers. Door verhuizing, andere sporten en een landelijke trend dat er spelers afhaken slonk dat ook weer tot maar net 1 team. En nu nog verder tot onvoldoende spelers om aan de competitie mee te kunnen doen. Het besluit te stoppen met het G-voetbal bij HBC viel ons zwaar, maar was onvermijdelijk.
Om er toch nog iets speciaals van te maken werd er een afscheidswedstrijd georganiseerd. HFC was bereid, na de allereerste wedstrijd ook de allerlaatste tegen HBC te spelen. Zo was het een uiterst gezellig samenzijn van twee teams die weten hoe het G-voetbal gespeeld moet worden. Ieder op zijn, of haar, eigen niveau en met veel spelplezier. Veel oud-spelers, begeleiders, familie en vrienden waren getuige van een zo toch nog mooie dag.
Met een gezamenlijke nazit in Clubhuis De Toekomst en diverse fijne woorden werd er afscheid genomen van het G-voetbal bij HBC. Jammer, maar wie weet komt het ooit nog eens terug…
Leo Holdorp
